"Dziewczynka z Widow Hills" Megan Miranda (recenzja przedpremierowa)

 

W bajkach książę ratuje księżniczkę, a potem żyją długo i szczęśliwie. W książkach czy filmach dobrzy wygrywają, a na złych czeka kara. Pojawia się napis „koniec”, więc czytelnik/widz żegna się z bohaterami. W realnym świecie komuś płonie dom, umiera żywiciel rodziny lub gubi się dziecko, więc ludzie o dobrych sercach organizują pomoc. Pogorzelcy odbudowują dom, sieroty dostają pieniądze, sąsiedzi ruszają na poszukiwania i dziecko się odnajduje. Leją się łzy szczęścia, wiara w dobro odzyskana, fanfary. Happy end.

„Modliliśmy się za ciebie”...

„Ale wyrosłaś...”

„Myślisz, że możesz tak po prostu odwrócić się od tych, którzy ci wtedy pomogli, niewdzięczna suko...”

Dopiero po lekturze „Dziewczynki z Widow Hills” zebrało mnie na refleksje na temat, którym wcześniej nie zaprzątałam sobie głowy. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co dzieje się „potem”. Kiedy media skupiają się na nowej sensacji, nowych porwaniach, zbrodniach czy skandalach. Kiedy bohaterowie próbują wrócić do normalnego życia, a przede wszystkim chcieliby odzyskać prywatność. Bezskutecznie – wspomniani wyżej ludzie o dobrych sercach nie mają zamiaru im na to pozwolić.

Najnowsza książka amerykańskiej autorki thrillerów opowiada historię 26-latki, do której przeszłość wraca w wyjątkowo makabryczny sposób. Mimo że Arden Maynor uciekła z rodzinnej miejscowości i zmieniła nazwisko, ciągle się boi. Boi się tym bardziej, im mniej czasu zostało do rocznicy wydarzenia, które odcisnęło piętno na jej życiu. Czy media sobie o niej przypomną? Czy wrócą do sprawy sprzed dwudziestu lat? Kiedy Arden była dzieckiem, zniknęła na wiele dni. W poszukiwania zaangażowała się cała społeczność Widow Hills, a media poświęcały dziewczynce kolejne materiały. Kiedy została odnaleziona, wraz z matką przez długi czas żyła w blasku fleszy. Wciąż obserwowana przez wiele oczu, śmiertelnie tym zmęczona. Zaszczuta przez ludzi o dobrych sercach, którzy uzurpowali sobie prawo do jej prywatności. Bo dołożyli się do zbiórki na jej utrzymanie czy studia.

Moim zdaniem „Dziewczynka z Widow Hills” nie należy do książek, dla których zarywa się noc, niemniej to opowieść, która szczerze mnie zainteresowała. Byłam zaintrygowana opisami wewnętrznych przeżyć bohaterki. Arden nie wiedziała, komu może zaufać, więc cały czas ukrywała się w swojej skorupie. Analizowała każde słowo i każde spojrzenie. Wciąż się bała, że ktoś rozpozna ją jako dziewczynkę, którą kiedyś porwała burza. Tę, która w dzieciństwie lunatykowała. Dwadzieścia lat później ta dziewczynka znów zaczęła chodzić przez sen. Pewnej nocy natknęła się na zwłoki na swoim trawniku. 

Wydawnictwo promuje książkę jako najlepszy thriller, jaki do tej pory stworzyła Megan Miranda. Nie mogę potwierdzić, że czytałam ją, obgryzając z przejęcia paznokcie. Zbyt dużo było w treści monologów, rozterek, opisów, żeby jeżył mi się włos na głowie. Ale nie zmienia to faktu, że uważam „Dziewczynkę...” za dobrze napisaną, interesującą pozycję, która powinna przypaść do gustu fanom rozbudowanych wątków psychologicznych. Osobiście polecam.

Premiera książki: 11 sierpnia 2021 roku

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak.