"W cieniu terapeutki" Anna Krystaszek

Debiuty mają to do siebie, że zazwyczaj niczego się od nich nie oczekuje. Autorzy nie są znani światu, więc prezentują mu się z czystą kartą. Pierwsze wrażenie mogą zrobić tylko raz, co za tym idzie, odniosą sukces lub nie. Anna Krystaszek zdała ten egzamin pomyślnie. Stworzyła ciekawą opowieść splecioną z wersji kilku osób. Jestem pewna, że „W cieniu terapeutki” spodoba się wielu czytelnikom, zwłaszcza fanom rozbudowanych wątków psychologicznych.

Książka zaczyna się mocnym akcentem – śmiercią policjantki, która wiedziała za dużo. W dalszej części skupiamy się na historii Magdy, tytułowej terapeutki. Kobieta próbuje odzyskać kontrolę nad swoim życiem po wielkiej tragedii. Pogrążona w depresji zapija smutki i szuka czegoś, co nadałoby jej egzystencji cel. Odepchnęła od siebie rodzinę, przyjaciół i sąsiadów, aż została zupełnie sama. No prawie – może liczyć na wsparcie przyjaciółki, z którą prowadzi gabinet. Oraz syna zabitej policjantki, wyraźnie liczącego na coś więcej niż sesje terapeutyczne. Kiedy ginie pacjentka Magdy, ona sama znajduje kartkę z krótkim tekstem. Jest przerażona. Czy zabójstwo ma związek ze śmiercią jej bliskich? Co morderca chce jej powiedzieć?

Jak wspominałam wcześniej, „W cieniu terapeutki” jest rozpisane na kilka głosów. Poznajemy perspektywę Magdy, jej pacjentów, policjantów prowadzących śledztwo oraz pobocznych bohaterów. Którzy finalnie okazują się ważniejsi, niż można by przypuszczać. Kto mnie zna, ten wie, że nie przepadam za narracją pierwszoosobową, ale tutaj miała sens. Przy jej pomocy wskakujemy po kolei do głowy kolejnych osób. Początkowo wprowadza to chaos, ale im bliżej końca, tym bardziej całość nabiera kształtu.

Jeśli chodzi o minusy, nie kupiłam wątku terapeutki, która chodzi na terapię i przyjmuje pacjentów. Przy czytaniu rozmowy Magdy z jej superwizorką kręciłam głową. Jak może pomagać innym ktoś, kto jest kompletnie zdruzgotany wewnętrznie? Ten wątek mnie nie przekonuje, mimo wielokrotnego podkreślania przez autorkę talentu i naturalnych predyspozycji bohaterki.

Drugi minus to sztuczne dialogi. Pod kątem merytorycznym pisarka przyłożyła się do pracy, ma ładny styl i bogate słownictwo. Niemniej rozmowy bohaterów były według mnie nienaturalne. Nie wszystkie, ale zdarzały się takie, przez które nie mogłam wczuć się w akcję. Miałam wrażenie, że czytam wypracowanie – co prawda na piątkę, ale bez iskry. Niektóre dialogi były pisane nieznośnie poprawnym językiem. Nikt tak nie mówi na co dzień. Wrażenia sztuczności nie zmieniła obficie sypnięta do kociołka łacina podwórkowa. Z jednej strony piątkowe wypracowanie, z drugiej masa wulgaryzmów. Jako filolożka ani się ich nie boję, ani nie unikam, ale wiem, jaka jest ich rola. Co za dużo, to i świnia nie zje.

Ostatni minus to mój prywatny „zarzut”. Bardzo mnie razi, gdy ktoś używa słowa „zdechł”. Paskudne, ale wciąż są ludzie, którzy nie widzą w tym nic złego. Ewentualnie ich ukochany piesek odchodzi, ale bezpański kundel już zdycha w rowie. Umiera zwierzę, które sobie zasłuży, zapracuje na uczucie człowieka. W książce „zdechł” budzi szczególny niesmak, bo dotyczy wyjątkowo skrzywdzonego zwierzaka. Nie zakładam u autorki złych intencji, pewnie po prostu nie pomyślała. Swego czasu takie podejście opisywała Wisława Szymborska. Kto nie zna wiersza pt.: „Widziane z góry”, polecam przeczytać.

Mogłabym się jeszcze przyczepić do zbytniego podkreślania motywu zazdrości. Twórczyni wręcz stuka w niego palcem, co nasuwa sugestie trochę za szybko. Ale nie będę się czepiać, bo po co, tym bardziej że epilog i tak Was zaskoczy. Mnie osobiście ten debiut przypadł do gustu. Wolno się rozkręcał, a po drodze autorka próbowała zmylić czytelnika, rzucając mu nowe tropy. Myślisz, że już wiesz, a tu figa. Później historia przyspieszyła, żeby zakończyć się spektakularnie. A potem drugi raz, jeszcze bardziej zaskakująco. Podsumowując, myślę, że Anna Krystaszek wykonała dobrą robotę i warto dać jej szansę.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.