"Znajdź mnie" Anne Frasier (recenzja przedpremierowa)

Ależ to było mocne! Ależ to było dobre, wciągające i zaskakujące! Już dawno nie czytałam tak znakomitego thrillera! Po serii książek dość dobrych, całkiem w porządku czy średniakach w końcu trafiła mi się prawdziwa petarda. Uwielbiam, kiedy historia nie daje mi spokoju, zmusza do myślenia o niej podczas pracy lub innych spraw. Kiedy odliczam sekundy do chwili, w której będę mogła ponownie do niej przysiąść i poznać rozwiązanie. „Znajdź mnie” to właśnie taka książka.

Było oczywiste, że zgłoszę się po ten tytuł, gdy tylko zobaczyłam okładkę. Od razu przypomniała mi się „Cela” z 2000 roku. Pustynia, uschnięte drzewo i niejasne poczucie zagrożenia – jak nic pierwsze sceny z filmu. W thrillerze Anne Frasier napięcie czujemy przez cały czas. Im bliżej końca, tym większe. Od pewnego momentu akcja pędzi do przodu na łeb na szyję aż do finałowego starcia. Czytelnik zagryza palce z nerwów, czyta jak szalony, żeby dowiedzieć się, czy się uda, czy zdążą, czy nie jest za późno...

Uff! Zwolnijmy. „Znajdź mnie” zaczyna się od rodzinnego spotkania po latach. Nie jest to bynajmniej jedno z tych miłych spotkań, wręcz przeciwnie. Po trzech dekadach w więzieniu seryjny zabójca postanawia wyjawić policji miejsce ukrycia zwłok swoich ofiar. Benjamin Fisher stawia jednak warunek – w wyznaczonym miejscu ma czekać na niego córka, której nie widział od aresztowania. Nietypową prośbę przekazuje jej detektyw Daniel Ellis, zaangażowany w sprawę bardziej, niż chciałby przyznać. Początkowo Reni odmawia powrotu do traumatycznej przeszłości. Ostatecznie poczucie winy każe jej zgodzić się na żądanie ojca i tym sposobem spotykają się na pustyni. Nieoczekiwany finał ich rozmowy wrzuca czytelnika w emocjonalny rollercoaster.

Czytałam tę książkę z wypiekami. Od chwili, w której mała dziewczynka z całej siły dmuchnęła w gwizdek, trudno mi się było oderwać. Robiłam to tylko dlatego, że musiałam zająć się pracą. Elektryzująca fabuła zaprzątała mi głowę dopóty, dopóki nie poznałam odpowiedzi. Czego tu nie ma! Jest detektyw, który od dziecka skupia się na jednym celu. Obsesja zniszczyła jego małżeństwo i stopniowo wyniszcza jego samego. Jest córka seryjnego mordercy, która wyrzuca sobie, że mogła uratować choć jedną ofiarę. Nieprzepracowana trauma zmusiła ją do ucieczki od świata, do którego teraz musi wrócić. Na przypomnienie czekają wydarzenia zagrzebane głęboko w jej pamięci. Reni musi skonfrontować się z faktami, których nie rozumiała jako kilkulatka, a które miały potworne konsekwencje. Prawda zagraża nie tylko jej równowadze psychicznej, ale i życiu kilku osób. Czyżby Fisher ukrywał coś więcej niż miejsca pochówku?

Dawno nie czułam tylu emocji przy czytaniu. Totalnie zniknęłam dla świata. Widziałam rozgwieżdżone niebo nad pustynią i tak samo jak bohaterom zasychało mi w ustach. Słyszałam szum skrzydełek kolibrów. Mocno, naprawdę mocno kibicowałam Reni i Danielowi. Tu dygresja. Niezbyt lubię, gdy autor/ka próbuje zbliżyć do siebie bohaterów w czymś, co nie jest romansem, ale tutaj by mi to nie przeszkadzało. Powiem więcej, łapałam się na zastanawianiu, czy połączy ich coś więcej. Wiem, że będą partnerami przy śledztwach, bo to pierwsza część serii, ale czekałam na jakiś cieplejszy gest. Choćby pogłaskanie po ręce lub odgarnięcie włosów z czoła. Tak dużo przeszli, tyle wycierpieli, oboje są tak bardzo wrażliwi...

Początkowo planowałam puścić książkę w świat w instagramowym rozdaniu, ale tego nie zrobię. „Znajdź mnie” zostaje ze mną, bo jest zbyt świetna, żeby się jej pozbywać. Nie mogę się doczekać kolejnych części. Podsumowując, gorąco polecam.

Premiera: 13 października 2021 roku
Za możliwość przedpremierowego przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.