"Jedno małe poświęcenie" Hilary Davidson

 

Niespełna dwa lata temu przyczynił się do śmierci swojej przyjaciółki. Teraz zniknęła jego narzeczona, a on znów ma luki w pamięci. Z pewnością jest winny. Tak sądzi ojciec dziewczyny, która wtedy spadła z dachu. Tak uważa detektywka Sheryn Sterling, przysięgająca sobie i całemu światu, że tym razem go dopadnie. Wreszcie tak myśli on sam. Słynny fotograf, który wrócił z wojny, ale tak naprawdę jego część została w Syrii, przygnieciona gruzami. Czy rzeczywiście to on zabił Cori? Czy to on stoi za zniknięciem Emily? Czy to na jego rękach jest krew młodej Syryjki, ofiary podwójnej pułapki?

„Wielu jego kolegów po fachu przypłaciło poświęcenie w pracy życiem – większość zginęła od kul albo bomb; jeden popełnił samobójstwo. Fotograf, który się zabił, był autorem najbardziej zapadających w pamięć zdjęć, jakie Alex kiedykolwiek widział, przedstawiających głodujące dzieci w obozie dla uchodźców. Jak można patrzeć na coś takiego zimnym okiem aparatu i potem żyć ze sobą? – zastanawiał się Alex. Być może odpowiedź brzmiała: nie można”.

Do sięgnięcia po „Jedno małe poświęcenie” zachęcił mnie opis. Historia wojennego fotografa zmagającego się z zespołem stresu pourazowego (PTSD), z góry uznanego winnym kilku poważnych przestępstw, zapowiadała się intrygująco. I okazała się taka. Twórczyni podzieliła książkę na dość krótkie rozdziały, które szybko się czyta. Dodatkowo ciekawość czytelników pobudzają systematycznie podstawiane fałszywe tropy. Kierowałam podejrzenia na pierwszą, drugą, trzecią, kolejną osobę, aż w końcu padło na tę właściwą. Po drodze narrator podpowiadał, że każdy bohater ma coś do ukrycia. Każdy ma jakiś interes w tym, żeby nie mówić policji całej prawdy. Taki sposób prowadzenia fabuły nie pozwalał się oderwać od lektury.

Najnowsza książka Hilary Davidson to ciekawa, sprawnie poprowadzona opowieść. Ma wszystkie cechy, jakie powinien mieć wciągający thriller. Raczej nie zostanie w mojej pamięci zbyt długo, ale odbieram ją jako kawał dobrej rozrywki, w sam raz na jedno czy dwa popołudnia. Doceniam też staranność i rzetelność, z jaką autorka przyłożyła się do tematu PTSD. Wiarygodnie opisała przeżycia oraz wewnętrzne demony dręczące głównego bohatera. Choćby z tego powodu warto sięgnąć po jej książkę.

Za możliwość poznania historii Alexa i Emily bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* zdjęcie od wydawnictwa