"Trup na plaży i inne sekrety rodzinne" Aneta Jadowska

 

„Rozrywkowy kryminał w stylu Joanny Chmielewskiej dla trzech pokoleń kobiet” – trudno o opis, który zniechęciłby mnie bardziej. „Rozrywkowy kryminał” brzmi prawie jak „komedia kryminalna”, czyli hasło tożsame z wystrzałem rozpoczynającym wyścig. A dokładniej ucieczkę gdzie pieprz rośnie. „W stylu Joanny Chmielewskiej” to solidne dorzucenie do pieca w tej panicznej ucieczce. Ilekroć widzę porównanie czyjegoś stylu do twórczości Królowej Kryminału Co to Pióro Ma Ostre Że Klękajcie Narody, Legendarna, Kultowa, Robimy Meksykańską Falę, wiem, że to raczej nie dla mnie. Ktoś lubi, ja nie lubię, de gustibus. Gdybym sugerowała się wyłącznie tym opisem i okładką kojarzącą się z lekką, niewymagającą lekturą, nie sięgnęłabym. Na szczęście w odpowiednim momencie przeczytałam odpowiedni komentarz, który zachęcił mnie do wypożyczenia tej książki w osiedlowej bibliotece. Nie chcę zapeszać, bo to dopiero pierwsza, ale być może znalazłam kolejną ulubioną autorkę.

Historia, którą poznajemy, jest stosunkowo prosta. Po dziesięciu latach do Ustki wraca Magda Garstka, młoda dziewczyna o posturze idealnie pasującej do nazwiska. Wraca na prośbę babci i po trochu też z braku pomysłu na życie. W swoim roboczym planie zakłada spędzenie w miasteczku kilku miesięcy. Tak akurat żeby nieco dorobić, nieco pomóc babci w prowadzeniu pensjonatu i nieco (a może przede wszystkim?) odbudować ze staruszką przykurzoną relację. Niestety plany mają to do siebie, że lubią się komplikować, zwłaszcza gdy niewinny spacer po plaży zamienia się w oczekiwanie na przybycie policji.

Nie będę ściemniać ani się krygować. Mocno wzruszyła mnie ta książka. To nie jest według mnie zwykły kryminał, mimo że pojawia się w nim tytułowy trup. Na szczęście nie jest to też komedia kryminalna, chociaż – co piszę z dużą przyjemnością – humoru tu nie brakuje. I to takiego, który doskonale wpasował się w moje preferencje. Naturalny, niewymuszony, czasem absurdalny, ale zawsze inteligentny. No, wrażliwców może nieco zniesmaczyć rozdział poświęcony wizycie w klubie ze striptizem i bynajmniej nie z powodu striptizu. Ja chichotałam, ale zarykiwałam się też przy pierwszych rozdziałach „Ostatniej arystokratki”, które tak co poniektórych obruszyły. Mogę nie być wiarygodna.

To, co ujęło mnie najbardziej, to nie poczucie humoru pisarki, tak kompatybilne z moim. To coś, co skłoniło mnie do wypożyczenia książki, a co pojawiło się w polecającym ją komentarzu znajomej blogerki. Zaangażowanie społeczne. Są twórcy, którzy zachowawczo nie poruszają trudnych czy kontrowersyjnych tematów. Bujają się radośnie po zagadnieniach przyjemnych, rozrywkowych, bezpiecznych. Zachowują dystans z różnych powodów, nie wnikam z jakich. Nie interesuje mnie, czy kieruje nimi strach przed utratą czytelników, hejtem, czy może po prostu nie mają w danej kwestii zdania. Ich sprawa, choć milczenie bywa nieraz wymowniejsze, niż by chcieli. Tym bardziej doceniam, że Aneta Jadowska nie należy do tej kategorii pisarzy. Przy czym muszę podkreślić, że jeśli macie serce po prawej stronie, poglądy autorki mogą Wam, łagodnie mówiąc, nie odpowiadać.

„Trup na plaży” bawi, uczy (m.in. na co uważać w knajpie), a także wprowadza nutę melancholii. Sporo w nim smutku, tęsknoty za bliskimi, którzy odeszli, samotności oraz ukrytego żalu. Główna bohaterka musi znaleźć odpowiedzi na wiele pytań. Musi się dowiedzieć nie tylko tego, jak zginął niefortunny pływak, ale przede wszystkim dlaczego w pensjonacie jej babci panuje taka dziwna atmosfera. I dlaczego Maria nie zjawiła się wtedy w sądzie. Nie polecam czytania podczas PMS. Z drugiej strony, możecie zrzucić na niego winę za zostawienie mokrych śladów na kartkach. Piszę w imieniu koleżanki.