"Akwitania" Eva García Sáenz de Urturi

Tak po prawdzie to ja umiarkowanie lubię powieści historyczne. Nie znajdziecie ich na moim regale i raczej nie wypożyczam ich w osiedlowej bibliotece. Niemniej autorka Trylogii Białego Miasta wciągnęła mnie za uszy w sam środek swojej najnowszej opowieści. Całą sobą przeniosłam się do XII wieku, na wybrzeże Zatoki Biskajskiej, aby śledzić losy możnych rodów. Nie było mnie dla świata. Nie słyszałam powiadomień, zgiełku zza okna czy ganiania zwierzaków po mieszkaniu. Byłam tylko ja i „Akwitania”.

W poprzednich książkach autorka przeplatała ze sobą dwie linie czasowe. Jedna była współczesna czytelnikom, z kolei druga sięgała nieraz setki lat wstecz. Tym razem było inaczej – zaprezentowano nam historię dziejącą się wyłącznie w średniowieczu. W tym momencie niejeden pokręci głową i stwierdzi, że to nie dla niego. Może jednak wiele stracić, jeśli tak szybko zrezygnuje. Dla mnie i dla rzeszy pozostałych fanów Eva García Sáenz de Urturi to już klasa sama w sobie. Jej nazwisko na okładce gwarantuje czytelniczą ucztę. Porządnie przeprowadzony research, wiarygodne wątki, bohaterowie z krwi i kości, intensywne emocje, świetny język. W przypadku „Akwitanii” zbrodnie, intrygi, chciwość, zakazana miłość oraz chęć zemsty przekuta w wyrachowany plan nastolatki, która musiała szybko dorosnąć. Czyta się z wypiekami!

Nie mogę sobie przypomnieć innej książki, która tak mocno zachęciłaby mnie (co ja mówię. Zmusiła!) do szukania w sieci informacji o opisywanych postaciach. Przebierałam nogami, żeby przeanalizować życiorys Eleonory Akwitańskiej, poczytać więcej o Ludwiku VII czy zagłębić się w tematykę Akwitańskich Kotów. Nawet sobie nie wyobrażacie, z jakim zapałem wklepywałam w wyszukiwarkę hasło „Vitry”!

Hiszpańska pisarka poświęciła najnowsze dzieło wycinkowi z życiorysu jednej z najbardziej wpływowych Europejek średniowiecza. Jestem niesamowicie wdzięczna, że poznałam dzięki niej kobietę, o której – wstyd przyznać – wcześniej nie miałam pojęcia. „Kiedy zaczęłam badać jej biografię, zrozumiałam, że w jednej powieści będę mogła jej towarzyszyć tylko na wybranym etapie jej życia, tak było ono intensywne. Wybrałam więc pierwsze lata, od śmierci ojca Eleonory aż do jej powrotu z Ziemi Świętej”. Jeśli chcielibyście pójść po linii najmniejszego oporu, możecie poznać ten okres choćby z notatki na Wikipedii. Będziecie wiedzieć, o czym opowiada twórczyni „Akwitanii”. Przy czym trzeba mieć na uwadze, że „fabuła zawsze w pewnym momencie oddziela się, zgodnie z logiką narracyjną, od faktów i dat historycznych”. Ze swojej strony polecam jednak sięgnąć po książkę i zagłębić się w tę pasjonującą opowieść.

Powiedzieć, że jestem zachwycona, to nic nie powiedzieć. Już wiem, że przeczytam wszystko, co wyjdzie spod pióra pani Sáenz de Urturi. (Czy na sali jest ktoś, kto zna hiszpański i mógłby napisać, czy to całe nazwisko?) Mocno zachęcam do zapoznania się zarówno z tą, jak i poprzednimi książkami. Komu powinny przypaść do gustu? Czytelnikom lubiącym wielowątkowe opowieści, treści wymagające skupienia i śledzenia fabuły z uwagą. To strzał w dziesiątkę dla miłośników historii, którzy znajdą dla siebie mnóstwo smaczków. Raczej nie mają tu czego szukać fani prostych książek czytanych dla rozrywki czy wielbiciele krwawych opisów. Stylizowany język też może co poniektórych zniechęcić. Ja jestem urzeczona i czekam na kolejne dzieła autorki.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.