"Więzy krwi" J.T. Ellison

 

„Mieliście kiedyś krew na rękach?

Nie w przenośni. Zupełnie dosłownie.

Ja miałam. Jest ciepła. Zaskakująco gładka i lepka jak dobry balsam do ciała. Do tego śliska, jeśli wypłynie jej wystarczająco dużo”.

Lubię książki, które dotykają tzw. trudnych spraw. Być może ich główne zadanie polega(ło) na zapewnieniu czytelnikowi rozrywki, niemniej wskazanie jakiegoś ważnego problemu społecznego znacznie podwyższa im ocenę. Tak właśnie jest z najnowszym dziełem J.T. Ellison, w którym autorka poświęciła wiele miejsca depresji.

Nastoletnia narciarka bierze udział w ważnych zawodach, ale pęd ku podium przerywa jej wypadek. Z połamaną kończyną nie weźmie udziału w dalszych zmaganiach, ale szybko przekonuje się, że to najmniejszy z jej licznych problemów. Badania wykazują, że ma niezwykle groźną odmianę białaczki, a czas nie działa na jej korzyść. Jakby tego było mało, ze znalezieniem dawcy do przeszczepu komórek macierzystych będzie jeszcze trudniej, niż bywa w takich przypadkach. Myślicie, że to już koniec? Nie, pisarka zwaliła na głowę bohaterów (nie tylko 17-letniej Mindy Wright) jeszcze większy Armagedon. W tle mamy trudną, mroczną przeszłość, sznyty na rękach, przemoc seksualną i „czarnego psa”, czyli patrzącego w milczeniu prywatnego demona – depresję.

Przyznam szczerze, że „Więzy krwi” trafiły u mnie na bardzo zły okres. To znaczy bardzo dobry, który do tego wciąż trwa, ale jednocześnie zajmuje mi uwagę. W efekcie odstawiłam czytanie na bok, w tym tę książkę, choć nie zasłużyła na tak lekceważące traktowanie. Jestem pewna, że niejedna osoba spędzi nad lekturą całe popołudnie bądź dwa i nie będzie chciała się oderwać, póki nie skończy. Tym bardziej, że język jest przyjemny dla oka. Nie wiem, kogo mam chwalić, autorkę czy tłumacza, ale ktoś tu zasłużył na dużą porcję frytek z majonezem Kieleckim. Piątka z plusem należy się również redakcji i korekcie. Otrzymałam egzemplarz recenzencki, a nie wyłapałam w nim żadnych baboli. Postarano się, co nie jest takie znowu oczywiste w dzisiejszym świecie cięcia kosztów na wszystkim.

Czy są tu jakieś minusy? „Więzy krwi” to jeden z wielu przykładów książek reklamowanych jako thriller, a ja zaliczyłabym je do kategorii „obyczajowe”. Co prawda historia z czasem się rozkręca, żeby na dobre rozpatatajać się przed końcem, no ale jeśli nie połowa, to znaczna jej część płynie sobie raczej leniwie. Niektóre momenty mogą wręcz nużyć czy pełnić funkcję zbędnego zapychacza, sama w sobie jednak książka wydaje mi się całkiem dobra. Czytałam ją ze sporym zainteresowaniem, a im dalej, tym bardziej mnie wciągała. Finalnie uważam, że powinna przypaść do gustu wielu osobom, ze szczególnym uwzględnieniem fanów rozbudowanej warstwy obyczajowej.

Za możliwość przedpremierowej lektury (z którą się nie wyrobiłam) bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* zdjęcie od wydawnictwa