DKNY Red Delicious EDT, Donna Karan

Jestem miłośniczką świeżych i cytrusowych zapachów, choć czasem mogę je zdradzić z czymś bardziej zmysłowym. Zależy od nastroju. Nigdy nie wiadomo co i kiedy mi się spodoba, jak to miało miejsce z Red Delicious.

Apetyczne i soczyste czerwone jabłuszko poznałam na studiach, kiedy koleżanka przyniosła mi je do sztachnięcia się. Powąchałam i... zachwyciłam się! Wyraźnie poczułam grapefruita, który uwielbiam - zarówno jeść, jak i nim pachnieć Niestety teraz, nie wiedzieć czemu, jakoś go nie wyczuwam. Czuję po prostu ładny, świeży i delikatny, aczkolwiek wyraźnie odczuwalny zapach.

Kiedy psikałam się nim zbyt intensywnie, zalatywał mi jakimiś mydlinami, taką dziwną sztucznością, z czasem nauczyłam się, że im go mniej, tym ładniej pachnie.

Alkohol używany rozsądnie nie szkodzi w żadnych ilościach ;)

Podobno zostawia za sobą jakiś tam ogonek, choć mnie akurat na tym nie zależy. Drażnią mnie panny, za którymi można trafić po zapachu, bo wylewają na siebie pół butelki, mając głęboko w poważaniu, że ptaki spadają z drzew, kiedy one idą ulicą. Kojarzy mi się to z totalnym brakiem klasy plus mam świadomość, że taka osóbka nie miała nigdy prawdziwych perfum. Wyobrażacie sobie wylać na siebie np. Chanel? Pół dzielnicy zwija się na podłodze w konwulsjach, a drugie pół w obłędzie próbuje pozbyć się nosa. Co za dużo, to i świnia nie zje.

Taka dygresja.

W każdym razie Red Delicious nosiło mi się dobrze, choć nie wydaje mi się, żebym miała go jeszcze kiedyś kupić. Nie tylko dlatego, że Donna Karan to "zły" koncern, choć jest to jeden z najważniejszych powodów omijania przeze mnie produktów tej marki. Po prostu, było, minęło.

* Fotka z sieci.