"Psiego najlepszego. Był sobie pies na święta" W. Bruce Cameron

Wydawać by się mogło, że to jedna z tych słodkich świątecznych książek, w których miłość rośnie wokół nas, a w dalszym tle uroczo migają choinkowe światełka. Jeśli pojawia się jakiś problem, to jest na tyle drobny, żeby nie zakłócić na dłużej atmosfery, a i tak wstawia się go głównie po to, żeby koniec powieści mógł być jeszcze bardziej radosny i ku pokrzepieniu serc. A kiedy dodamy do tego...

to zachodzi ryzyko, że lektura książki może grozić nagłym atakiem cukrzycy. Z "Psiego najlepszego..." trochę tak jest. Gdyby była filmem, to z pewnością  klasycznym amerykańskim familijnym. Takim, który ogląda się w samym środku świąt w pięknie przystrojonym salonie, z golden retrieverem leżącym u stóp. Ale to książka, pisana trochę niepoważnie, by nie rzec: infantylnie. Jest idealna dla kogoś, kto marzy o tym, żeby wytarzać się w szczeniaczkach. Co jakiś czas jednak spod tego lukru wyłania się nuta goryczy.

Bohaterem powieści W. Bruce'a Camerona jest Josh, stereotypowy informatyk, mieszkający w domu pełnym zdjęć byłej ukochanej. To jeden z tych miłych, ciepłych mężczyzn, którzy muszą poczekać na swój czas - na moment, w którym atrakcyjne kobiety uświadomią sobie, że z samcem alfa świetne są chwile, ale nie całe życie. Jego nudna spokojna egzystencja wywraca się do góry nogami, kiedy sąsiad podrzuca mu ciężarną suczkę Lucy. Niedługo potem dom Josha wypełnia tupot małych stópek, a jego samego zalewa ocean szczęścia. Staje się przyszywanym tatą pięciu szczeniaczków. Mamy tu cały arsenał słodkości: różowe poduszeczki, mokre noski, ciepłe brzusie i rozjeżdżające się nóżki. Pojawia się też piękna Kerri, przygotowująca Josha i pieski do adopcji. Między bohaterami iskrzy (ale grzecznie, jak to w kinie familijnym), a co jakiś czas, żeby nie było zbyt słodko, ich niebo zasnuwa ciemniejsza chmurka. Cień byłej dziewczyny.

Fabuła nie zaskakuje. Romans wisi w powietrzu, więc pozostaje czekać, aż się rozwinie, szczeniaczki znajdą opiekunów i nadejdą święta. W tej cukierkowej historii autor przemyca jednak więcej niż opisy dokazywania rozkosznych piesków i rozkwitu nowej miłości. Psiaki to nie potomstwo Lucy - podrzucono je w kartonie w taki mróz, że ledwo przeżyły. Do tego okazuje się, że jeden jest niewidomy bardziej, niż sądzili adoptujący. Josh dokładnie pamięta datę odejścia dziewczyny ("Rano dziesiątego kwietnia"), ale umknęło mu, jak toksyczna była jego rodzina przed nagłą wyprowadzką matki ("Ciągle starasz się wszystko posklejać. Udajesz, że wszystko gra, kiedy tak naprawdę nie gra. Próbujesz sprawić, by "znowu" było tak, jak nigdy nie było"). W rozmowie z siostrą uświadamia sobie, jak ciążyły im niewyjaśnione sprawy i jak oboje cierpieli jako dzieci bardzo nieszczęśliwego małżeństwa. Ot, gorzkie przebłyski w świątecznej opowiastce.

Ale nie psujmy nikomu zabawy. Wszak to powieść typowo pod choinkę, idealny prezent na zaśnieżone święta. Raczej dla młodszej grupy odbiorców. Sympatyczna, z dużą dawką wiedzy (wsparcie weterynarza podczas pracy nad książką), z naciskiem na kształtowanie świadomości czytelnika. Poza tym podoba mi się poczucie humoru autora, to tu to tam subtelnie wychylające główkę znad morza słodkości. Przykład?

"Josh włożył szczeniaki do drewnianej skrzynki, zapakował je i Lucy na przednie siedzenie furgonetki i pojechał nad staw, by sprawdzić, czy jego maluchy będą miały tam jakąś widownię.
Dzień był tak pogodny, że słońce aż szczypało w oczy. Josh zaparkował przy dwóch samochodach stojących na poboczu przy zamarzniętym stawie, ale zmienił plany, gdy pomyślał, jak zareagowaliby dorośli, gdyby podszedł do dzieci i powiedział im, że ma w furgonetce szczeniaki".