"Mój tata panda" James Gould-Bourn

Trafiła do mnie pięknie wydana książka o pandzie, która pomogła pewnemu chłopcu odzyskać mowę. Panda była brzydka i śmierdząca, nazywano ją skunksem, szczurem albo fretką z parchem. A chłopiec mógł mówić, ale z pewnych powodów nie chciał. Nie o to jednak tu chodzi. James Gould-Bourn ukończył półroczny kurs kreatywnego pisania, aby móc opowiedzieć czytelnikom słodko-gorzką historię o stracie i żałobie, a także o naprawianiu relacji między ojcem i synem. Uważam, że mu wyszło, choć zrobił to w specyficzny sposób.

Na początek powiem, że nieco się zdziwiłam. Nie przypuszczałam, że „Mój tata panda” okaże się książką dla młodzieży. Co prawda nie znalazłam nigdzie takiej informacji (nie żebym szukała jakoś intensywnie), ale to ewidentnie historia dla młodszych. Nie wiem tylko dokładnie, w jakim wieku. Z jednej strony, gdyby nie liczne wulgaryzmy, polecałabym ją nawet i dziesięciolatkom. Z drugiej, kilka scenek mogłoby wprawić niektórych rodziców w zakłopotanie. Przykładowo, przyszłoby im wyjaśniać, co poeta miał na myśli, opisując wynoszenie z nocnego klubu kanap, które „mają na sobie więcej DNA niż krajowa baza przestępców”. Albo czemu Krystal nigdy nie wykrzyczała „abrakadabra!”, będąc w łóżku ze swoim byłym.

W książce znajdziemy wiele humoru, błyskotliwych komentarzy oraz wzruszających momentów (np. najsłodsze na świecie tatuaże). Ale nie brak i scen, które nazwałabym infantylnymi – przynajmniej jak na opowieść dla dorosłych. W młodzieżówce czy wręcz historii dla maluchów w ogóle by mi nie przeszkadzały. W paru recenzjach przewijał się motyw slapsticku, któremu przytakuję. Będziemy mogli przeczytać m.in. o wylewaniu sobie śmietany na głowę, bo Danny, bohater, myśli, że dostał w oczy gazem. Opisane jest też spotkanie z groźnym typem o ksywie Rekin, który może załatwić wszystko, włącznie z licencją ulicznego artysty. Konkretnie tańczącego niedźwiedzia. Zamiast niej przynosi Danny'emu kilogram pigułek o nazwie „tańczący niedźwiedź”. I każe mu łyknąć jedną, a później wszyscy tańczą jak szaleni. Śmiechu co niemiara.

Nie chcę brzmieć, jakbym krytykowała tę książkę, bo całkiem miło mi się ją czytało. Polubiłam Danny'ego, który po stracie pracy próbuje zarabiać na życie jako uliczna panda. Polubiłam jego syna Willa, cierpiącego po tragicznej śmierci matki równie mocno, choć nieco inaczej niż ojciec. Poczułam sympatię do Krystal, świetnej w dance pole, wyszczekanej i bezczelnej, ale w gruncie rzeczy mającej dobre serce. Spodobała mi się postać poczciwego Iwana o mocarnych łapach. To naprawdę sympatyczna książka, którą czyta się z uśmiechem na twarzy. Pamiętając, że według wszelkich znaków (i mojej opinii) to literatura młodzieżowa.

Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję Wydawnictwu Marginesy.