"Alaska. Przystanek na krańcu świata" Damian Hadaś

 

Miałam okazję przeczytać książkę o miejscu, do którego raczej nigdy nie pojadę. O siarczystym mrozie i terenach tak wielkich, że głupio narzekać na dystans od Bałtyku, mieszkając na południu Polski. Cóż to jest kilkaset kilometrów przy bezkresnych przestrzeniach? Cóż to za śmieszna odległość przy totalnym odcięciu od świata, kiedy nadchodzi zima? Naprawdę głupio narzekać.

„Alaska. Przystanek na krańcu świata” to świetna pozycja dla osób, które uwielbiają poznawać nowe zakątki świata. Choćby jedynie wirtualnie, choćby oglądając je oczami innych. Do tego muszę pochwalić Wydawnictwo Poznańskie za staranność wydania. Oddało w ręce czytelników piękną książkę w solidnej twardej oprawie, na wysokiej jakości papierze, z mnóstwem fotografii. Niby nie powinno się zwracać uwagi na okładkę, bo liczy się treść, ale bądźmy szczerzy. Oczywiście że liczy się też wygląd. Inaczej nie byłoby wznowień klasyków czy innych znanych tytułów w nowej, atrakcyjnej (atrakcyjniejszej) odsłonie. Okładka „Alaski...” przyciąga wzrok cudnym pejzażem i sylwetką misia sprawiającego wrażenie, jakby kontemplował widoki. W tle błękit wody, gór i nieba. Bajecznie. No i ta przesłodka łapka „odciśnięta” przy każdym numerze strony... Takie drobiazgi, a robią robotę.

Podczas czytania co rusz dodawałam nowe zakładki, bo autor poruszył w swojej pracy mnóstwo tematów. Damian Hadaś pokochał największy stan Ameryki, co nie dziwi, zważywszy na urodę tegoż i na fakt, że spotkał tu miłość życia. Nie myślcie jednak, że znajdziecie w książce wyłącznie zachwyty. Alaska z perspektywy twórcy to stan majestatyczny, ale surowy. Może skraść serce, lecz będzie to wymagający związek. Przekonali się o tym pierwsi osadnicy, którzy dotarli do celu pełni zapału i marzeń. Ci, którzy po zejściu na ląd nie zostali okradzeni przez pobratymców, mogli mówić o szczęściu. Ale był to dopiero początek. Jak wielokrotnie pokazywała historia, po wojnach czy innych kryzysach przeżywają wcale nie najlepsi lub najbardziej inteligentni. Wytrwają najsilniejsi. Którzy zresztą po latach reagują z agresją na wszelkie wzmianki o ich poczynaniach za młodu. Wystarczy wspomnieć choćby mieszkańców Jedwabnego.

Autor prowadzi nas niespiesznie przez meandry historii stanu. Opisuje ważne dla Alaskańczyków (Alaskaninów?) wydarzenia, święta i festiwale. Wskazuje palcem zmiany klimatu, które bezpośrednio wpływają na ich życie, budząc m.in. strach o domostwa. Przybliża trudy egzystowania w miejscu, gdzie da się niedrogo kupić działkę, ale bez funduszy np. na skuter śnieżny osiedlenie nie ma najmniejszego sensu. Wyjaśnia, czemu większość ludzi woli żyć w skupiskach, a nie na uboczu – mimo niewątpliwych plusów związanych z bliskością dziewiczej natury. Po lekturze zaczniecie myśleć cieplej o... ciepłej desce sedesowej.

Podsumowując, polecam wszystkim tę fascynującą książkę. Dowiedziałam się z niej mnóstwa rzeczy. Nie tylko tego, że zdecydowanie nie lubię zimna i wolę poznawać takie miejsca jak mroźna Alaska w jedyny słuszny sposób – na kanapie, z kubkiem parującej herbaty i kotem na kolanach. Oczywiście, to nie podręcznik geografii czy historii ani nawet poradnik turystyczny. To subiektywna relacja człowieka, który postanowił zamieszkać w 49. stanie Ameryki. W stanie, gdzie mieszka mniej ludzi niż np. w Krakowie, mimo że jest ponad pięciokrotnie większy od Polski. Naprawdę nie mam co narzekać, że daleko nad Bałtyk.

Możliwość przeczytania książki zapewniło mi Wydawnictwo Poznańskie, za co bardzo dziękuję.