"Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy" Robert Beatty

„My jesteśmy głosem drzew i słowami wilków. Jesteśmy siłą, która wynosi ptaki w niebiosa, i magią, która przemienia słońce w życie. Jesteśmy brakującymi częściami, niewidzialnym, tym, co pomiędzy. Za życia i po śmierci jesteśmy duszą lasu, w takiej formie, w jakiej to niezbędne”.

Byłam totalnie zakochana w pierwszej części i kiedy tylko dowiedziałam się o kontynuacji, nie mogłam się doczekać, aż po nią sięgnę. Jeśli jej nie znacie, nie powinniście mieć trudności z odnalezieniem się w fabule. Autor kilkukrotnie do niej nawiązuje i skrótowo wyjaśnia, co wydarzyło się w „Willi, dziewczynie z lasu”. A wydarzyło się sporo. Willa, jedna z ostatnich feirańskich wiedźm, odmieniła los swojego ludu. Przy okazji przekonała się, że niektórzy wolą tkwić w kiepskim, ale znanym położeniu. To była bardzo bolesna lekcja.

W trakcie czytania drugiego tomu odkrywamy, że starzy wrogowie nie odeszli. Zebrali jedynie nowe siły i ruszyli do ataku z jeszcze większym zawzięciem. Willa musi nie tylko chronić rodzinę, ale i walczyć o las – swój prawdziwy dom. Jednocześnie pragnie pojednać się z Feiranami, czego pobratymcy wcale jej nie ułatwiają. Jakby tego było mało, w lesie pojawiają się tajemnicze stworzenia. Jedyne, z którymi nie potrafi się porozumieć. I które wzbudzają w niej ogromne przerażenie. Poznaje też kogoś, kto staje się dla niej niezwykle ważny.

Inaczej niż przy pierwszej części, tutaj wyraźniej czułam, że czytam literaturę młodzieżową. I to skierowaną do nastolatków bliżej dziesięciu niż osiemnastu lat. Nie znaczy to jednak, że „Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy” jest bajkowa czy naiwna. Wręcz przeciwnie. Z jednej strony, napisano ją (a na pewno przetłumaczono) prostym, przystępnym językiem. Niektóre wątki mają bardzo łatwe i szybkie rozwiązanie, co można często spotkać w książkach dla dzieci. Z drugiej strony, są tu sytuacje, które nie mają typowego happy endu. Nie wszystko układa się Willi pomyślnie. Ale to dobrze, bo takie jest życie. Młody czytelnik ma szansę dowiedzieć się, że nie zawsze – mimo chęci i starań – da się osiągnąć cel. Nie wystarczy poprosić o pomoc, aby ją otrzymać. Czasami żal jest zbyt wielki, żeby wybaczyć. Czasem złość wygrywa z rozsądkiem. A niekiedy życie zmusza do trudnych decyzji, które wiążą się ze stratą.

Drugi tom opowieści o feirańskiej nastolatce nie zauroczył mnie tak jak pierwszy, ale i tak go polecam. To piękna historia więzi z lasem, z przyrodą, współpracy poszczególnych gatunków (nie tylko drzew) oraz dążenia do równowagi. To także gorzka refleksja na temat postępu i tzw. cywilizacji, która chyba nie potrafi rozwijać się bez zagarniania i niszczenia. Przynajmniej w ludzkim wydaniu, bo w naturze znajdziemy co najmniej kilka przykładów idealnej koegzystencji.

Brzmię być może cynicznie, ale takie wyciągnęłam wnioski z lektury. Robert Beatty stawia pytania, na które nie ma lub trudno znaleźć odpowiedzi. Czy jesteśmy w stanie czerpać z bogactw Matki Ziemi, ale jej przy tym nie niszczyć? Czy potrafimy przesunąć się na ławeczce i zrobić miejsce dla innych?

Możliwość przeczytania książki zapewniło mi Wydawnictwo Literackie, za co bardzo dziękuję.

* Zdjęcie ze strony wydawnictwa.