"Echo Man" Sam Holland (recenzja przedpremierowa)

Od paru lat odczuwam przesyt nowymi filmami. Wydają mi się niemiłosiernie wtórne, a do tego przepełnione bodźcami, przez co męczą, zamiast angażować. Kiedyś uwielbiałam filmy S-F, a dzisiejsze zwyczajnie mnie nudzą. Włączcie mi najnowsze produkcje Marvela, a nie zdążycie nawet nakryć mnie kocem. Zasnę zaraz po wyświetleniu tytułu. Z nowymi książkami niestety bywa podobnie. Ale żeby nie wyszło, że narzekam, bo kiedyś były czasy, teraz nie ma czasów, przejdźmy do tematu. Do książki skazanej na sukces.

„Echo Man” to debiut Brytyjki zakochanej w opowieściach o seryjnych zabójcach. Sam Holland studiowała psychologię, a później pracowała w dziale HR. Szybko pojęła, że to nie to, co pragnie robić w życiu. Łatwo to zrozumieć, gdy do fascynacji zwyrodnialcami typu Dahmer, Bundy, BTK czy Manson (tak, wiem, że ten mordował pośrednio) dodamy jej miłość do Stephena Kinga, Deana Koontza czy Jamesa Herberta. Zamiast analizować kolejne „sybi”, zajęła się pisaniem. Tak powstała książka, która z miejsca stała się hitem.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że „Echo Man” będzie bestsellerem i u nas. Twierdzę tak nie dlatego, że jestem nim niesamowicie zachwycona. Został napisany w sposób, który gwarantuje mu sukces. To taki marvelowski film albo podkręcony, szybszy cover starego przeboju. Autorka zebrała w jednej fabule kilka głośnych wątków, które wstrząsnęły jeśli nie całym światem, to z pewnością danym krajem. Stworzyła historię seryjnego zabójcy-naśladowcy, który odtwarza zbrodnie sprzed lat. Opisała całość prostym, a zarazem sugestywnym językiem, który zadowoli każdego fana rozbryzgów krwi na ścianie, rozłupywania czaszek, pękających kości i błagalnych jęków ofiar. Aż chce się powiedzieć, że w tej książce jest konkretne mięcho.

Debiut spodoba się czytelnikom, bo błyskawicznie się czyta. To zasługa wspomnianego stylu, a także krótkich rozdziałów. Może nie tak krótkich jak u Cartera, ale spokojnie można połknąć jeden lub dwa, jadąc autobusem. Albo pięć. Często kończą się tak, że musicie, MUSICIE, przeczytać kolejny. I kolejny. Możecie – tak jak ja – ubiegać policję przy dopasowywaniu zabójstw do zabójców, którymi inspirował się tytułowy Echo Man. A kto wie, może i Was napadnie pewna myśl po przeczytaniu policyjnej notki o zakrwawionym chłopcu. Sąsiedzi wezwali patrol, a ten odkrył w domu dwa trupy mężczyzn zakłutych nożem, z odciętymi penisami. Osamotnionym chłopcem w zakrwawionym ubranku zajęła się opieka społeczna. Sprawców mordu nie odnaleziono. Pierwsze, co pomyślałam po przeczytaniu raportu, to: „Czy on też dostał od policjanta gumę do żucia?”*

Ktoś może stwierdzić, że opisuję ten debiut dość sucho, jakby mi się nie podobał. Nie jest tak. (Poza zakończeniem. Nie po to czytam do trzeciej rano, żeby denerwować się finałem.) Z jednej strony, jako rozrywka (okrutna i krwawa) „Echo Man” sprawdza się doskonale. Przeczytałam go z zainteresowaniem, sięgając po niego chętniej niż po książkę, która przyszła do mnie wcześniej. Prócz tego byłam ciekawa, czy poprawnie wytypowałam sprawcę. Rzucił mi się w oczy już w połowie, więc chciałam się przekonać, czy znam temat tak dobrze, jak mi się wydaje. Wyszło, że tak. Nie jestem z tego dumna, ale kojarzę większość morderców, o których było swego czasu głośno. Niestety, „chleba i igrzysk”. Z drugiej strony, ta wiedza sprawia, że nie uważam książki za tak straszną, wstrząsającą czy zmuszającą do snu przy włączonym świetle, jak to piszą niektórzy. Jest bardzo brutalna, ale jeśli namiętnie czytacie wszelkie wyroby carteropodobne, śmiało sięgajcie. Jeśli wolicie skupiać się na zagadce kryminalnej albo wczuć się w klimat – to nie tutaj.

Premiera książki: 27 kwietnia 2022 roku

Za możliwość przedpremierowej lektury bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

* Jeśli ktoś domyśli się, o co mi chodzi, wyślę mu tę książkę w prezencie. O ile będzie chciał ;)
** zdjęcie od wydawnictwa