"Tam, gdzie las spotyka się z niebem" Glendy Vanderah (rec. przedpremierowa)

 

W ramach poszukiwań światów alternatywnych, w których wszystko zawsze dobrze się układa, wróciłam ostatnio do filmu „K-PAX”. Później, siłą rozpędu, zaczytałam się w kolejnych tomach (zekranizowano tylko pierwszy). W międzyczasie dowiedziałam się o rychłej premierze debiutu ciepło przyjętego za granicą. A konkretnie książki o dziewczynce, która pewnego dnia zjawiła się przed domem ornitolożki po przejściach. Bosa, brudna, posiniaczona i głodna, stanowczo twierdziła, że nie jest człowiekiem, tylko przybyszem z gwiazd. Czy można się dziwić, że bardzo, ale to bardzo chciałam poznać tę historię?

To, na co w pierwszej kolejności zwróciłam uwagę, to przepiękne wydanie. Zanim zaczęłam czytać „Tam, gdzie las spotyka się z niebem”, długo głaskałam okładkę, przesuwając palcami po wypukłych literkach. Kiedy wreszcie zasiadłam do lektury, ani się obejrzałam, a wchłonęłam całą naraz. W dużej mierze to zasługa przystępnego, prostego stylu. Niekiedy odnosiłam wrażenie, że zbyt prostego. Kiedy sięgam po zagraniczne tytuły, zwykle nie oceniam tego elementu, bo nie wiem, na ile to pióro autora, a na ile efekt pracy tłumacza. Nie zmienia to jednak faktu, że od stylu zależy, czy przez daną książkę się płynie, czy czuje się każdą przewracaną kartkę. Tutaj... było różnie, ale o tym później.

Debiut Glendy Vanderah to historia trójki ludzi, z których każde ma swoje tajemnice. Wspomniana ornitolożka, Jo, straciła matkę i uporała się z rakiem, płacąc za to wysoką cenę. Teraz spędza czas w samotności, odwiedzając gniazda łuszczyków indygowych. Sąsiad Gabe początkowo był dla niej tylko mrukliwym sprzedawcą jajek. Kiedy na ich drodze staje Ursa, która wyraźnie nie chce wracać do domu, nawet się nie spodziewają, co czeka ich w ciągu najbliższego miesiąca. Od tego momentu spotykają się regularnie. Dwójka dorosłych wciąż się waha, nie wiedząc, jak postąpić, a dziewczynka dobrze się bawi. O ile nikt nie próbuje wezwać policji i odesłać jej do domu.

Otwierając książkę, starałam się na nic nie nastawiać i niczego nie oczekiwać. Co się nie powiodło, bo zarys fabuły kojarzył mi się z „K-PAX”. Niestety, szybko zdałam sobie sprawę, że podobieństwo jest tylko pozorne. W obu przypadkach poznajemy bohatera, który uważa się za kosmitę, oraz opiekuna chcącego mu pomóc. Owa pomoc nie dotyczy powrotu na rodzimą planetę, lecz odkrycia, kim naprawdę jest tajemniczy przybysz. I jakie traumatyczne przeżycie doprowadziło go do tego punktu. Tutaj podobieństwa się kończą, co odnotowałam ze smutkiem.

Sposób, w jaki autorka napisała „Tam, gdzie las spotyka się z niebem”, przypominał mi miejscami styl innej książki – „Mój tata panda”. Niby dla dorosłych, ale jakby trochę dla młodszych czytelników, przy czym nie do końca, bo tematy trudne, wplotło się parę wulgaryzmów i subtelnych scen miłosnych. Gdzieniegdzie błysnął patos, a raz czy dwa natknęłam się na infantylne zdanie, które zmusiło mnie do sapnięcia. Gdyby jednak przymknąć oko na te (nieliczne) niedociągnięcia, zostaje historia dająca nadzieję, że zawsze można zacząć od nowa. Warto zaufać, warto pokochać, warto zapomnieć. A czasem przeciwnie – trzeba odkurzyć wspomnienia i uważnie się im przyjrzeć. Trzeba skonfrontować się ze strachem i bólem, aby móc ruszyć do przodu.

Opowieść Glendy Vanderah nie ujęła mnie tak jak innych recenzentów, ale winą obarczam niepotrzebne nastawienie się na klimat podobny do „K-PAX”. Moje serce należy do prota, więc na Ursę zabrakło już miejsca. O ograniczeniach tej miłości przekonałam się po kilkunastu stronach, kiedy mała zjadła z Jo posiłek. Niemniej spędziłam przy tej książce bardzo przyjemne popołudnie. Jeśli macie ochotę na lekko poprowadzoną historię o tęsknocie, miłości i tęsknocie za miłością, to może być coś dla Was.

Premiera książki: 23 marca 2022 roku

Za możliwość przedpremierowej lektury bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.