"Pielęgniarka" J.A. Corrigan

„Doskonale skonstruowany thriller psychologiczny, w którym medyczne kwestie są pretekstem do zarysowania skomplikowanej intrygi, pełnej kłamstw, zawiedzionych nadziei i miłości. Szokujący zwrot akcji”.

Moim zdaniem powyższy opis lekko wprowadza w błąd. Może nie tyle mija się z prawdą, co generuje oczekiwania, których książka nie jest w stanie spełnić. Oczywiście, de gustibus i te sprawy. Niemniej uważam, że ktoś, kto nastawi się na pełną napięcia opowieść, od której nie da się oderwać, może być rozczarowany. Czemu? Już wyjaśniam.

---

Przeczytałam „Pielęgniarkę” w okamgnieniu. Praktycznie za jednym posiedzeniem. Nie mogę jednak powiedzieć, że zrobiłam to, bo historia mnie wciągnęła, zafascynowała i nie pozwalała odłożyć książki. Kartki przewracały się same, bo styl autorki jest lekki, prosty i przyjemny. Lektury absolutnie nie żałuję, choć istnieje ryzyko, że za jakiś czas treść wyleci mi z głowy.

Bohaterka J.A. Corrigan popełniła zbrodnię – a przynajmniej tak twierdzi. W sądzie poddała się bez walki, odrzucając opcję niepoczytalności zaproponowaną przez obronę. Na spokojnie przyjęła wyrok, a co za tym idzie, wizję spędzenia w więzieniu dwudziestu lat. Jak czytamy w opisie, „Rose Marlowe jest sumienną pielęgniarką, kochającą żoną – i bezlitosną morderczynią. Choć sama się do tego przyznaje, to jednak trudno uwierzyć, by ta piękna i życzliwa osoba była zdolna do zabicia bezbronnego pacjenta z zimną krwią”. Po kilku miesiącach nieoczekiwanie zgadza się na rozmowę z pisarzem, który w jej historii widzi swoją wielką szansę. I tak wraz z Theo poznajemy wersję kobiety. Ze spotkania na spotkanie przybywa informacji, które – niczym klocki w układance – łączą się w niepokojącą kompozycję.

Mam z tą książką podobny problem co swego czasu z „Głuszą”. Tu też twórczyni na końcu zwraca się do czytelnika z nadzieją, że jej dzieło przypadło mu do gustu. Opowiada, jak cieszyła się przy pisaniu, jak polubiła swoich bohaterów i jak wielką radość sprawiało jej obserwowanie, jak ożywają na kartkach (monitorze). Osobiście odebrałam ów list od autorki jako (zapewne) niezamierzone wiązanie rąk ewentualnym krytykantom. Takie trochę „Prawda, że moje dziecko jest ładne?” + „Jeśli ci się podobało, zostaw lajka, suba i wciśnij dzwoneczek”. Aż chce się zamienić powyższe „z nadzieją” na „z oczekiwaniem”.

Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest kiepska książka. Nie męczyłam się przy czytaniu, nie wzdychałam z frustracją, że trafiłam na gniot i muszę go zrecenzować. Po prostu nastawiłam się na „mroczny thriller psychologiczny z zawikłaną intrygą kryminalną”, a otrzymałam obyczajówkę, która na pierwszym zakręcie odbija w stronę romansu, aby pod koniec przypomnieć sobie, że miała zaszokować odbiorców. Plot twistu domyśliłam się dość szybko, a wcześniej widziałam wszystkie red flagi i słyszałam wyjące syreny ignorowane przez heroinę. Trochę zbyt prosto.

Gdyby ktoś pytał mnie o zdanie, wolałabym, aby autorka zostawiła miejsce na niedopowiedzenia. Gdyby prowadziła nas na manowce, zwodziła i zaskakiwała. Moglibyśmy się zastanawiać, czy Rose czegoś sobie nie uroiła. Mogłaby się wahać, jak robiła to bohaterka „Dziecka Rosemary”. A my wraz z nią. Tymczasem historia biegnie prościutko jak po sznurku. Dla tych, którzy czytali sporo tego typu książek, może być przewidywalna. Poprawna i całkiem ciekawa, ale nieodbiegająca od wielu innych z tej kategorii.

„Pielęgniarka” to opowieść o naiwnej, toksycznej miłości. I o zemście. Oraz o tym, że jedno i drugie bywa czasem ślepe, co potwierdza szyderczy chichot losu. Nie polecam, nie odradzam. Można przeczytać, ale trzęsienia ziemi (raczej) nie wywoła.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Słowne.