"Pasażer 23" Sebastian Fitzek

Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek będę z szerokim uśmiechem czytać ostatni rozdział makabrycznego kryminału. I całkiem niedawno pisałam, że czułam się jak na karuzeli, czytając "Zapisane w kościach", bo autor tak zarzucał czytelnika nowymi tropami, że zasypał go nimi po uszy. Nie wiedziałam, co piszę, bo nie znałam wtedy Fitzka! To dopiero rollercoaster! Mogę górnolotnie stwierdzić, że "Pasażer 23" wywołał we mnie ogrom przeróżnych emocji, od zdziwienia (że istnieją sposoby dręczenia człowieka, które mnie zaskakują. A na widok kartki papieru długo jeszcze będę mieć ciarki na plecach), przez obrzydzenie (czynami dorosłych) po rozbawienie, którego nie spodziewałam się czuć przy tego typu książce.

Od czego zacząć, żeby nie zdradzić za dużo... Może od pierwszej sceny, w której tajemniczy człowiek, który się nie doktoryzował, ale lubi nazywać się doktorem, ma właśnie przystąpić do operacji. Pacjent (zwany też wybrańcem i klientem) jest związany, zakneblowany i przerażony. W kolejnym ujęciu lekko podchmielony "doktor" zmierza ku burcie - akcja ma miejsce na statku i to nie byle jakim, bo wycieczkowym - żeby wyrzucić za nią ludzkie podudzie. Przyłapuje go na tym mała dziewczynka, którą w końcówce sceny ów nie-doktor prowadzi do schodni, skąd przed chwilą wyszedł.  Czy można już myśleć, że to jedna z tych historii, gdzie na początku poznajemy zabójcę i pozostaje jedynie śledzić etapy śledztwa? Owszem, myśleć można.

Uważam, że mam całkiem bogate zasoby poczucia humoru, ale zdarzało się (niejednokrotnie), że nawet wąs mi nie drgnął przy czytaniu książki, przy której inni ponoć sikali po nogach. Przy tej śmiałam się jak nienormalna. Oczywiście nie cały czas, ale stosunkowo często jak na ten kaliber. Autor rozbawił mnie kilkukrotnie, wręcz brał z zaskoczenia jak regularnie Mistrz Pratchett albo sporadycznie Pilipiuk (jego "Necronomicon" sprawił, że pierwszy raz w życiu splułam się ze śmiechu). Ale... "Pasażer 23" był też przeraźliwie przykry, szczególnie na początku. Czytając go, czułam, jakbym wchodziła w coś brudnego, odrażającego. Jak wtedy, kiedy miałam w ręce "Wpuść mnie" Lindqvista. Może się mylę, ale sądzę, że nie każda matka da radę spokojnie czytać pewne fragmenty.

Sebastian Fitzek serwuje czytelnikom danie o wielu smakach i przedziwnej konsystencji. Co jakiś czas zachrzęści w zębach jakaś twardsza kostka, a po języku rozleje się przykra gorycz. Kolejny kęs okaże się bardzo pikantny, a za moment  wręcz słodki. Czego my tu nie mamy... Bohatera z traumą, który nie widzi sensu życia i bierze udział w akcjach prawie samobójczych, staruszkę wynajmującą apartament na wycieczkowcu od momentu jego wodowania, czyli ośmiu lat, w celach bynajmniej nie wypoczynkowych, armatora, który nie cofnie się przed niczym, żeby nie dopuścić do aresztowania i przeszukania statku oraz tajemnicze zniknięcia pasażerów, temat-tabu w branży turystyki morskiej. I pewną dziewczynkę, która pojawiła się znikąd, stając się olbrzymim zagrożeniem dla wielu osób. Kto tak naprawdę ściągnął Martina Schwartza na pokład "Sułtana Mórz", na którym nie stanąłby za żadne skarby świata po tym, co wydarzyło się tu pięć lat temu? Jaka jest w tym wszystkim jego rola? I kim jest pasażer 23?

Wypożyczyłam tę książkę z maleńkiej biblioteki osiedlowej i wiecie co? Czytanie zmusza do aktywności fizycznej! Muszę teraz migrować po całym mieście, żeby z kolejnych filii wyławiać kolejne tytuły pana Fitzka. Bo muszę, autor mnie kupił i chcę go więcej i więcej! A mogłam spokojnie siedzieć sobie w domu i gnuśnieć...