"Dom na wzgórzu" Peter James

Gdyby to nie była książka, tylko animacja (nie mylić z bajką!), tytułowy dom powinien pożerać mieszkańców i z głośnym beknięciem wypluwać pojedyncze kostki. Całkiem przyjemnie mi się to czytało, ale im dalej, tym z mniejszą powagą przewracałam kolejne kartki.

Mamy tu cały szereg motywów składających się na klasyczny horror: imponujący, acz zrujnowany dom z ponurą przeszłością, rodzinę, dla której zamieszkanie w nim miało być spełnieniem marzeń, cienie przemykające korytarzem, łóżko, które w niewytłumaczalny sposób przestawia się o 180 stopni, samodzielnie odkręcające się krany, rozmowy z ludźmi, z którymi nie można rozmawiać... No, sporo tego. W połączeniu z chęcią chronienia się nawzajem przez członków rodziny (widziałem coś dziwnego, ale nikomu o tym nie powiem, bo nie chcę siać paniki x 3) mogłoby to stworzyć całkiem fajną historię. Mogłoby. Mnie osobiście nieco bawiło, a nieco drażniło sztuczne przeciąganie napięcia w scenach, w których bohater chciał się czegoś dowiedzieć o Cold Hill. Przykład: pokazuje sąsiadce zdjęcie pewnej osoby, by przez dwie kolejne strony wyjaśniać, że nie robi sobie żartów i naprawdę ją spotkał, mimo że słyszy od kobiety, że to niemożliwe, absolutnie nie mógł i o co mu w ogóle chodzi. No ileż można?

Ale finalnie oceniam „Dom na wzgórzu” na sympatyczny horrorek. Wiem, jak to brzmi. Tak... niepoważnie, umniejszająco. Nie przeraził mnie, niespecjalnie wprowadził w klimat, trochę mierził, ale dobrze i szybko mi się go czytało, nie miałam ochoty odłożyć, nie nudził mnie, nie czułam, że straciłam na niego czas. Mając wybór polecić/odradzić, zdecydowanie polecam.

* Raz na jakiś czas może być krótko i treściwie ;)