"Tuż za ścianą" Louise Candlish

Cyklicznie robię czystki na FB, ale zawsze należę przynajmniej do kilku grup. Próbka badawcza może i marna, ale i tak stawiam tezę, że najbardziej zawistne osoby siedzą w grupach o urządzaniu wnętrz i ogrodów. Co rusz bulgocze tam jak w kociołku, bo ktoś pyta o radę, czym odgrodzić się od sąsiadów. Czasem państwo przyjeżdżają z miasta i zdziwieni, że mają kury za płotem, ale nierzadko trafi się sąsiad z piekła rodem. Złośliwy, bo tak. Najwyraźniej niektórzy odbierają te wątki osobiście, a w opisywanym sąsiedzie widzą siebie. Typ podlał ci tuje randapem? Może przez przypadek. Strzela z wiatrówki do twoich kotów? Porozmawiaj z nim, może jest samotny. Wyzywa cię przez siatkę? Zaproś go na wódkę, z sąsiadem trzeba żyć w zgodzie. Ktoś opisuje problem nadający się do zgłoszenia na policję (lub do wręczenia komuś złotej monety)? „Ech, jacy ci ludzie dziś kłótliwi... Jak dobrze, że ja mam cudownych sąsiadów!” Ciekawe, co tacy by rzekli, gdyby przyszło im zamieszkać na Lowland Way.

Tym razem Louise Candlish opowiada nam historię sielskiej anielskiej ulicy na obrzeżach Południowego Londynu. Lokalna społeczność bardzo się lubi, umawia na grille i doradza wzajemnie w problemach. W Plenerowe Niedziele dzieci mogą bezpiecznie bawić się na ulicy, bo jest tu tak sielsko anielsko, że bardziej się nie da. Wystarczy jednak, że pod jedynkę wprowadzą się nowi lokatorzy, a owa sielskość zmienia się w koszmar. Nie tylko dlatego, że krewny zmarłej Jean na tzw. pełnej pycie remontuje otrzymany w spadku dom. Hałasuje wiertarkami, oszpeca posesję stertami śmieci i gruzu, puszcza głośno muzykę czy nielegalnie handluje autami, które rozstawia na chodniku, przed domem i na ulicy. Do tego jest grubiański i wyraźnie odstaje zamożnością oraz wyglądem od wymuskanej reszty.

„Niemożliwe, by ktoś taki jak on wytrzasnął tyle pieniędzy”.

Aż przypomina mi się Król Julian i jego: „Daruj, ale czy mógłbyś stąd wyjść, bo to jest biznes klasa? Naprawdę, to nic osobistego, po prostu jesteśmy od ciebie lepsi”.

Piszę „nie tylko”, bo obecność Darrena i Jodie wywleka na wierzch paskudne cechy mieszkańców Lowland Way. Okazuje się, że wcale aż tak bardzo się nie lubią. Jeden zazdrości drugiemu pieniędzy czy choćby okien z podwójnymi szybami. Porady zaczynają wychodzić bokiem, zwłaszcza gdy nikt o nie nie prosi, a mąż kieruje się nimi bardziej niż zdaniem żony. Kolejna osoba frustruje się słabym charakterem partnera, który nie potrafi być stanowczy, kiedy trzeba. Inna czuje się samotna, do tego boi o swoją przyszłość. W tle zgiełk remontu i płacz dziecka. Atmosfera gęstnieje, konflikt wisi w powietrzu. W kilku głowach kłębi się masa myśli i tworzą projekty ewidentnie niepokojowych rozwiązań. Aż dochodzi do wydarzenia, które mogło być niegroźnym wypadkiem, a stało się tragedią. Wielu ma wiele do stracenia, więc wielu musi wejść w niechciane sojusze. 

„Tuż za ścianą” to jedna z tych pozycji, które łatwo połknąć w jedno popołudnie. Krótkie rozdziały poprzedzają urywki z wywiadu środowiskowego, które dodatkowo podkręcają temperaturę. A przede wszystkim ciekawość. Czytelnik od razu dowiaduje się, że stało się coś złego. Kolejne osoby bez wahania wskazują palcem sprawcę. Kogo nie spytać, każdy jednomyślnie twierdzi, że to wina „nowego”, Darrena Bootha. Dlaczego policja im nie wierzy? Co więcej, zaczyna prowadzić śledztwo tak, jakby uważała, że do tragedii (podwójnej) doprowadził ktoś inny.

Jeśli podobało Wam się „Na progu zła”, śmiało sięgajcie po „Tuż za ścianą”. Jeśli podobało się średnio, wydawało się miejscami nudne czy przegadane – sięgajcie. Jeśli w ogóle się nie podobało – dajcie sobie spokój. Wyraźnie widać tutaj rękę/styl autorki. Może jest nieco żwawiej, więcej bohaterów, a co się z tym wiąże, więcej wątków, ale widać, że to młodsze rodzeństwo historii o dziwnej sprzedaży domu. Mnie wciągnęło, ale jeśli ktoś od kryminału czy thrillera oczekuje wartkiej akcji, krwi i braku (zbędnych) wynurzeń o emocjach, to nie ten adres. Tutaj nie znajdziecie śledztwa, tylko sąsiedzkie bagienko. Przyjaźnie, które przyjaźniami są jedynie pozornie. Potwierdzenie, że kiedy jest dobrze, można udawać sympatię, ale dopiero w kłopotach widać, na kogo można liczyć. Ja polecam.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.