"Fatalne kłamstwo" Valerie Keogh

 

Oj, nie miałyśmy do siebie szczęścia, ani ta książka do mnie, ani ja do niej. Ona – bo była następna w kolejce po świetnej, nomen omen, „Ty będziesz następna”. Ja – bo zraziły mnie pierwsze rozdziały, a konkretnie ich kiepski styl. Nie pomogło nawet poczucie obowiązku ani próby przemówienia sobie do rozsądku, że może to nie wina autorki, tylko tłumaczenia. Zapał do czytania zgasł mi jak pet na deszczu. Odkładałam książkę, kiedy mogłam i tak minął ponad miesiąc. Przeczytałam w międzyczasie dwie inne, a w końcu trzeba było się przemóc i potraktować lekturę jak przykre, lecz konieczne zadanie do wykonania.

I wiecie co? Nie było tak źle. Po miernym początku dalej jakoś poszło, choć bez fajerwerków. No, może na koniec strzeliło kilka sztucznych ogni. Ale bardziej między blokami na osiedlu niż podczas sylwestrowego pokazu ponad miastem. Poznałam wreszcie rozwiązanie tej niesamowitej zagadki, tajemnicy, która zmieniła życie każdej z bohaterek. A potem stał się plot twist, puszczenie oczka do czytelnika. Prawie usłyszałam w głowie „Sympathy For The Devil” Rolling Stonesów, lecące w ostatniej scenie „Wywiadu z wampirem”.

Valerie Keogh opisała historię trzech przyjaciółek, Megan, Joanne i Beth, połączonych ponurym sekretem. Tuż po skończeniu studiów wybrały się poza Londyn, na ostatnią wspólną eskapadę. Wyjazd miał być szaloną przygodą, a stał się koszmarem. Wróciły z niego z tajemnicą, która miała je przygniatać przez ponad dwadzieścia lat. Po latach kobiety umawiają się na kolejny babski wypad, znów do Capel-le-Ferne. Tak naprawdę żadna nie chce wracać w to miejsce. Ale jedna otrzymała taką pokutę, a pozostałym przyjdzie zmierzyć się z koszmarną prawdą.

Jak w przypadku wspomnianego już „Ty będziesz następna” uznałam zmianę tytułu za błąd, tak tutaj wydaje mi się słuszna. „Fatalne kłamstwo” pasuje do tej historii, choć może wydawać się nieco toporne. Zbyt dosłowne. Przymiotnik „fatalny” wywodzi się od „fatum”, oznacza „niosący nieszczęście, pecha”. Mamy więc kłamstwo, które okazało się fatalne. Przyniosło nieszczęście, gdy się narodziło, a także wiele lat później. Odbiło się rykoszetem od trzech życiorysów, robiąc potężną wyrwę w każdym z nich.

Zasadniczo można uznać, że głównym bohaterem „Fatalnego kłamstwa” jest... kłamstwo. Kłamie każda z przyjaciółek. Każda posługuje się kłamstwem, wykorzystując je w innym celu i z innych powodów. Każdą z czasem to wyniszcza i doprowadza do punktu, w którym wydaje się, że jest tylko jedno wyjście.

Wahając się przy ocenie, orbitowałam między „przeciętna” a „dobra”. W stronę „przeciętnej” popychał mnie styl jak u trójkowego ucznia, skupienie na luksusowych ubraniach, ekskluzywnych wnętrzach i wykwintnych daniach. Z kolei za „dobrą” przemawiał jeden ważny temat, który autorka postanowiła poruszyć. To on finalnie przeważył i sprawił, że podciągnęłam notę. Czy polecam? Dla mnie to pozycja z cyklu „ujdzie”. Są ciekawsze, ale i tej można poświęcić jedno popołudnie.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.