"Dzieci krwi i kości" Tomi Adeyemi

 

Zélie do dziś pamięta czarny majacytowy łańcuch, na którym powieszono jej matkę. Pamięta jej piękny uśmiech, łagodność, ale i stanowczość. Bezpieczne ramiona, w których można było się schować. Kiedyś miała szczęśliwe dzieciństwo, a później przyszli strażnicy. Dzisiaj wraz z innymi białowłosymi ibawitkami musi udawać, że poświęca czas szyciu, a nie ćwiczeniu sztuki walki. Pewnego dnia idzie na targ, aby sprzedać rzadką rybę. Ma wielkie plany – za zarobione pieniądze spłaci długi rodziny. Dzięki tej transakcji nikt nie zaśnie głodny, a Baba będzie z niej dumny. Jeszcze tego samego dnia Zélie dowie się, że los sam pisze swoje scenariusze. Jedna decyzja zaważy na życiu jej rodziny. Nastolatka musi uciekać z wioski, mając niechciane – i bardzo kłopotliwe – towarzystwo. A za plecami żądnego zemsty księcia.

Pierwsza część serii Dziedzictwo Oriszy to opowieść o krainie, w której niegdyś panowała magia, a władający nią ibawici byli powszechnie szanowani. Jak to bywa w historii, nadeszła potężniejsza władza. Orisza spłynęła krwią, magia zniknęła, a białowłosi zostali zrzuceni na sam dół społecznej hierarchii. Nie trzeba było długo czekać na efekty propagandy wmawiającej ludziom, że czary to zło, a mag to nieprzyjaciel. Szczucie jednych na drugich, tworzenie sztucznego wroga – czyż nie brzmi znajomo?

Podeszłam do tej książki z zaciekawieniem, a jednocześnie z myślą, że skoro to młodzieżówka, pewnie będzie lekko i przyjemnie. Może trochę naiwnie. Tymczasem okazało się, że „Dzieci krwi i kości” to historia, w której nie brakuje strachu i cierpienia. Bólu i gniewu oraz poczucia niesprawiedliwości. Trudnych decyzji, a także magii – początkowo uśpionej, a później odradzającej się, groźnej i nieokiełznanej, zwłaszcza w niedoświadczonych rękach. Zélie musi szybko dojrzeć, nauczyć się, że każdy czyn ma konsekwencje. Musi też zrozumieć, że serca trzeba słuchać – ale z rozwagą.

Bardzo podobała mi się ta powieść. Mimo pokaźnych rozmiarów (ponad 500 stron) czyta się ją błyskawicznie, bo jest napisana prostym, przystępnym językiem. Wątek romantyczny poprowadzono, jak przystało na młodzieżówkę, dość szybko, ale uroczo. Przyjemnie mi się go czytało, ponadto myślę, że Tomi Adeyemi podeszła do tematu z dużym wyczuciem smaku.

W posłowiu autorka pisze, że wylała wiele łez zarówno przed napisaniem tej książki, jak i w trakcie pracy nad nią. Wciąż docierały do niej informacje o kolejnych nieuzbrojonych ciemnoskórych zabitych przez policjantów. W Oriszy to ibawici nękani za białe włosy, za bycie potomkami magów. W realnym świecie – za czarną skórę. Za pochodzenie. Za uprzedzenia białych, którzy zakładają, że czarnoskórzy są gorsi, a z pewnością z góry winni. „Matki odebrane córkom, ojcowie odebrani synom, rodzice, którzy spędzą resztę życia w nieutulonym żalu”.

Pamiętajcie, „wszyscy jesteśmy dziećmi krwi i kości”.

Możliwość przeczytania książki zapewniło mi Wydawnictwo Dolnośląskie, za co bardzo dziękuję.