W gorszym czasie

Nie idzie mi czytanie. Zabrałam się za trzy książki i każda mnie w jakiś sposób odpycha. „Była sobie rzeka” jest piękna i tak spokojnie sobie płynie (jak rzeka), ale jakoś nie na miejscu mi ją teraz czytać. „Republikę smoka” od tygodnia pokrywa kurz. Kompletnie nie mam ochoty po nią sięgać, choć sama książka niczemu nie winna. Ostatnia natomiast, „Oswobodzenie Dzikiej Kobiety”, to dla mnie prawdziwa katorga. Bardzo chciałam, żeby nie okazała się peanem pochwalnym na cześć Maryi, tylko opowiadała o żeńskiej sile. Bardzo chciałam, żeby autorka „Biegnącej z wilkami” mnie nie rozczarowała. Tymczasem wygląda na to, że na stare lata zmieniła się w egzaltowaną nawiedzoną. W pierwszej chwili miałam napisać „dewotkę”, ale nie do końca tu pasuje. W każdym razie przebrnęłam przez połowę i już widzę światełko w tunelu. Uparłam się, że to przeczytam. Dam radę! Co nie zmienia faktu, że bardziej nie czytam, niż czytam i wolę poświęcać czas filmom. 

No właśnie. Wszyscy wiemy, co się dzieje i wszyscy jakoś to przeżywamy. Mam nadzieję, że nie ma wśród nas kundli piesków Putina szczekających, że Wołyń i że banderofcy przyjdo i bedo riezać Polaków. I że czemu dajo im, a nie nam? Kilka dni temu musieli dostać nowe przelewy, bo rzucili się do ujadania, jakby WOŚP miała znów zagrać. Jeśli jakiś piesek się tu przypałęta, przegonię, więc idźta sami, bez kopniaka. Ale do brzegu. Oglądam filmy. Stare, ulubione, filmy-otulacze, rozgrzewacze, a czasem wyciskacze łez. Jeśli macie ochotę poznać moje ukochane tytuły, zapraszam do czytania.

K-PAX (2001)

Jeśli nie numer 1, to bezapelacyjna czołówka. Ubóstwiam ten film oraz postać, którą odgrywa aktor będący aktualnie w niełasce. Nic na to nie poradzę, prot (z małej litery) wywołuje we mnie niesłychanie ciepłe uczucia. Kocham też samą historię. Film powstał w 2001 roku, więc jest już pełnoletni – nawet w Stanach. Opowiada o mężczyźnie przebywającym w oddziale psychiatrycznym. On sam twierdzi, że nie jest człowiekiem, lecz przybyszem z planety K-PAX. Jego doktor (Jeff Bridges) chce odkryć źródło tych urojeń i go wyleczyć. Tymczasem to prot „leczy” pozostałych pacjentów. Roztacza wokół siebie wyjątkową aurę, przez co z upływem czasu wszyscy chcą polecieć z nim na K-PAX. prot podał konkretny termin powrotu na swoją planetę, więc doktor ma mało czasu na rozwiązanie zagadki.

Ponowny seans otulił mnie jak puchaty kocyk, więc w przyszłym tygodniu wypożyczam kolejne części serii. Wspominałam, że to ekranizacja książki?

„Siedem dusz” (2008)

To trochę dziwny poprawiacz nastroju, bo ilekroć go sobie puszczam, zamieniam się w fontannę. I to dosłownie – ostatnio musiałam przebrać bluzkę, taka była mokra. Beczę za każdym razem, dlatego oglądam go wyłącznie w samotności. Ale i tak uważam ten film za piękny. Nie obchodzi mnie, że Will Smith gra tu jedną miną czy że wątek jest nierealny (według niektórych). Moim zdaniem to cudowna opowieść o bólu, pokucie i miłości, która przyszła... hm, zbyt późno? Z pewnością nie w porę.

To wręcz tragedia antyczna, bo nie ma tu dobrego rozwiązania. Główny bohater pomaga ludziom, starannie ich wcześniej dobierając. Nie chce się pomylić i przysłużyć podłemu człowiekowi. To, czym obdarowuje te osoby, tytułowe siedem dusz, jest zbyt cenne, żeby źle wytypować.

„Zielona mila” (1999)

I znów ekranizacja, i znów kolejny nieco dziwny typ jak na otulacza. Między innymi jego długość sprawia, że „odświeżam” go sobie dość rzadko. Za każdym razem to nie seans, a prawdziwa filmowa uczta, mimo – łagodnie mówiąc – braku klasycznego happy endu. Z naciskiem na „klasycznego”, bo choć finał właściwy wyciska łzy, o jego charakterze można dyskutować. A o czym jest ten starutki film? O człowieku, który odsiaduje wyrok za podwójne morderstwo. Nie trzeba jednak wiele czasu, aby zrozumieć, że to nieskończenie dobra istota obdarzona wyjątkowym darem. Lub może przekleństwem. Czy John Coffey („Tak jak kawa, tylko pisze się inaczej”) mógł zrobić coś tak strasznego? Polecam oglądać z pudełkiem chusteczek pod ręką.

***

Filmów-otulaczy mam jeszcze sporo, w tym przeuroczy „Dom nad jeziorem” (2006). Czasem obejrzę też „Mój przyjaciel Hachiko” (2009) czy „Zanim się pojawiłeś” (2016), ale rzadziej. Podzielcie się swoimi faworytami na gorsze chwile. Może coś od siebie podpatrzymy.