"Cuda za rogiem" Keigo Higashino

 

Dobrze poczytać czasem coś niezobowiązującego. Coś przyjemnego, słodkiego jak puchaty kotek. Dobrze tak zupełnie niczego nie oczekiwać, nie wymagać realności, a po prostu zasiąść z książką i dać się pochłonąć miłym uczuciom. Jeśli chcielibyście, żeby zrobiło się Wam tak ciepło na serduszku jak mnie, sięgnijcie po „Cuda za rogiem”.

Keigo Higashino stworzył historię, w której roi się od bohaterów. Poznajemy ich wielu i trudno jednoznacznie stwierdzić, czy jest tu jeden główny. Ważny jest każdy: zarówno właściciel sklepu, Namiya, udzielający wskazówek autorom anonimowych listów, jak i osoby proszące o rady. Niebagatelne znaczenie ma też trójka złodziejaszków, którzy ukryli się w tym sklepie po napadzie. Niedługo potem znaleźli pierwszy list i po burzliwej naradzie postanowili na niego odpowiedzieć. Nie od razu zorientowali się, że miejsce, które wybrali na kryjówkę, nie jest zwykłym opuszczonym sklepem wielobranżowym. Nic nie jest takie, jak powinno być, a już z pewnością nie jest to czas. Anonimowy list, który wpadł przez okno do środka, pochodzi z przeszłości...

Nie ufam cukierkowym okładkom. Choć muszę przyznać, że odkąd poznałam „Zakochanego przez przypadek”, nie ufam trochę mniej. Co książka winna, że dostało jej się takie opakowanie? Niemniej zaufałam poleceniu znajomej blogerki, wypożyczyłam „Cuda...” i szybko przekonałam się, że była to doskonała decyzja. To taka sympatyczna opowieść! Przy czym nie ma sensu szukać w niej sensu, jakkolwiek dziwnie to brzmi. Akcja dzieje się, bo się dzieje, a czytelnik do samego końca nie dowiaduje się, dlaczego to wszystko ma miejsce. Nieważne. Kompletnie nie przeszkadzało mi to w cieszeniu się lekturą. Co więcej, czytanie sprawiało mi taką samą przyjemność jak oglądanie „Domu nad jeziorem”. Bohaterowie filmu również wymieniali się listami, z tym że dzieliły ich dwa lata. W „Cudach...” od wrzucenia koperty przez otwór w rolecie do znalezienia odpowiedzi w skrzynce na mleko mija kilka dekad. W jaki sposób? Dlaczego? Nie pytajcie, bo i tak się nie dowiecie.

Zawirowania czasowe w fabule mogą wprawiać w zagubienie, jeśli ktoś będzie skupiał się na szukaniu wyjaśnienia. Zostawcie to, naprawdę. Tak jak lepiej zostawić ten temat, oglądając „Terminatora”. Sprawdzoną receptą na delektowanie się opowieścią będzie śledzenie losów bohaterów, obserwowanie, jak zmienia się ich życie pod wpływem otrzymanych rad. Odnotowywanie z zaskoczeniem, jak są ze sobą powiązani, jak na siebie trafiają i co z tego wynika.

Oj, z dużą czułością będę wspominać tę książkę. Opowiada o tym, jak w magicznym czasie w magicznym sklepie dzieją się magiczne rzeczy. Może i jest totalnie nierealna, może mniej lub bardziej naiwna, ale otuliła mnie dobrocią i jestem jej za to niewymownie wdzięczna.