"Spacerujący z książkami" Carsten Henn

„Rozumiał ludzi, którzy zbierają książki, tak jak inni znaczki pocztowe. Którzy chętnie przesuwają wzrokiem po ich grzbietach, bo w książkach mieszkają inni ludzie, z którymi czują pewną więź - a to dlatego, że dzielą te same losy. Albo chętnie by je dzielili. Którzy otaczają się książkami, jakby były ich dobrymi przyjaciółmi, z którymi wynajmują wspólne mieszkanie”.

Na początku muszę pochwalić wydawnictwo za przepiękne, staranne wydanie. Aż chce się je dotykać! Jak już wiecie (albo nie wiecie), uwielbiam książki w twardych oprawach i „Spacerujący z książkami” taki jest. Prócz tego widać, że ktoś posiedział nad okładką, bo idealnie pasuje do treści. Bardzo mi się to podoba. Nie znoszę podejścia do książki jak do produktu, który ma się sprzedać, więc trzeba go obudować „sprzedawalną” okładką. A czy zgrywa się z fabułą, to nieistotne. W tym przypadku tak nie ma – bohaterowie tak właśnie wyglądają, co oznacza, że poznajecie ich jeszcze przed wczytaniem się w historię. Za to plusik.

(Choć trzeba podkreślić, że pierwszym bohaterem, który wita czytelników, jest kot. Pies. Ale kot. Wita i żegna, bo zobaczycie go też na ostatniej stronie.)

„Spacerujący z książkami” jest jednocześnie tytułem i maksymalnym streszczeniem fabuły. Tak, to opowieść o spacerującym z książkami. Główny bohater, Carl, to staruszek bibliofil, który co dzień drepta sobie niespiesznie, roznosząc egzemplarze do klientów. Jego usługi cieszą się powodzeniem na stałym poziomie. Ci, którzy zamawiają książkę z dostawą do domu, bardzo to sobie chwalą, ale nie jest ich wielu. Córka właściciela księgarni uważa codzienne spacery Carla za przestarzałe, nierentowne, a przede wszystkim niepotrzebne. Od samego początku da się odczuć, że ten temat będzie powracał. Strach przed byciem niepotrzebnym, wręcz zbędnym, wisi nad głową Carla jak ciężka chmura.

Pewnego dnia do bohatera dołącza mała dziewczynka w nietypowej stylizacji. Twierdzi, że będzie mu od tej pory towarzyszyć. I rzeczywiście, od razu wprowadza plan w życie, wytrącając tym Carla z bezpiecznej rutyny. Wraz ze staruszkiem odwiedza kolejnych klientów, aby w mniejszym bądź większym stopniu wpłynąć na ich życie. I na niego samego.

Początkowo obawiałam się nieco, że Carsten Henn stworzył siostrę bliźniaczkę książki Aurelie Valognes pt.: „Przegwizdane”. Miała być komedią, która w przyjemny sposób przekazuje czytelnikom uniwersalne treści, a odebrałam ją jako nieśmieszną opowieść (zdecydowanie zbyt) lekko opisującą ludzkie dramaty. Na szczęście to baaardzo daleka rodzina. Przy czym w „Spacerującym z książkami” dramatów nie brakuje. Jest tu samotność i strach przed odrzuceniem, autor wplótł też motyw przemocy domowej. Niemniej nie ustawiłabym tej pozycji na półce z literaturą obyczajową. Według mnie pasuje do młodzieżowej, a gdybym miała znaleźć jej miejsce na moim prywatnym regale, byłoby to gdzieś między książkami Fannie Flagg (o! przy „Bożym Narodzeniu w Lost River”) a „Oona kontra życie” Margarity Montimore. Czyli między tytułami o życiu, w którym wszystko musi się dobrze ułożyć, a książką pisaną poważniej, ale również dającą nadzieję.

Podsumowując, spod pióra niemieckiego dziennikarza i pasjonata winiarstwa w jednym wyszło coś, co ogrzeje niejedno serce. Jeśli chodzi o mnie, „Spacerujący z książkami” poprawił mi nastrój i kilkukrotnie skłonił do uśmiechu. Z początku stwierdziłam, że to książka milutka – jedna z tych, które odrealniają rzeczywistość i tworzą świat, w którym można się schować w razie gorszego samopoczucia. W pewnym momencie zmieniłam zdanie i oceniłam ją jako książkę piękną. Fragment, w którym Carl czyta na głos swojemu przyjacielowi, ściska za gardło. Później wróciłam do poprzedniej opinii i trzymam się jej do końca. Moim zdaniem to książka milutka, serdeczna i ciepła. Odłożycie ją po skończeniu i westchniecie. Polecam fanom historii-otulaczy. No i oczywiście książek.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Marginesy.

* Dzisiejszy odcinek sponsorowało słowo „książka”, odmienione przez wszystkie przypadki ;)