"Kocie historie" Tomasz Trojanowski

Dawno nie recenzowałam książki dla dzieci. Ostatni raz miał miejsce w 2017 roku, a opisywałam wtedy "Ilustrowane opowiadania dla dziewczynek". Dziś mam dla Was coś o wiele, wiele fajniejszego :)

Otrzymałam ważne zadanie: kupić prezent dla 7-latki. Teściowa doradzała zakup czegoś, co pomogłoby małej poprawić styl pisania. Bo bazgrze. Dumałam nad tym i dumałam, po czym doszłam do wniosku, że podarunek ma sprawiać radość, a nie być przydatny. Na takie przyjdzie jeszcze czas. Po długich poszukiwaniach zdecydowałam się na dwie części „Kocich historii”. Ich twórcą jest Tomasz Trojanowski, „z wykształcenia pedagog, z zamiłowania pisarz” (cyt. za Wydawnictwem Literatura), a do tego dziennikarz telewizyjny i nauczyciel. Za swój debiut otrzymał Nagrodę Literacką im. Kornela Makuszyńskiego. Uważam, że w pełni zasłużenie.

Powiem Wam, że zakochałam się w tych książeczkach. Już zapowiedziałam chłopu, że jeśli bratanicy się nie spodobają (w co wątpię, bo lubi czytać i lubi koty), to ma je przywieźć z powrotem. Są przezabawne, słodkie i pocieszne. Składają się z krótkich historyjek o trzech zwariowanych kotach, które co rusz wpadają na przedziwne pomysły. A nierzadko w tarapaty, z których musi je ratować opiekun. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki tłumaczy im świat, nie narzucając przy tym swojego zdania. Zresztą próbujcie narzucić cokolwiek kotu!

Jedno ale. Niespecjalnie znam się na wychowywaniu dzieci, ale wydaje mi się, że powinno się z nimi dużo rozmawiać i wyjaśniać to, czego nie rozumieją. Wyobrażam sobie wspólne czytanie albo czytanie dziecku i tłumaczenie tego, co poeta miał na myśli albo czego nie dopowiedział. Jeśli chodzi o „Kocie historie”, prostowałabym też głupotki, które – chcę wierzyć, że nieświadomie – autor wplótł w fabułę. Głupotki takie jak to:

Dobrze byłoby upewniać dzieci, że dziewczynki mogą mieć takie same marzenia jak chłopcy. Nie wpychać do głowy od najmłodszych lat, że czegoś nie mogą, bo płeć.

Poza tym małym zgrzytem nie mam żadnych zastrzeżeń do obu książeczek. Są starannie wydane – mają twardą okładkę, dużą czcionkę, masę obrazków oraz format odpowiedni dla małych rączek. Niektórzy twierdzą, że historie są zbyt długie dla kilkulatków (parę stron). Nie potrafię tego zweryfikować. W każdym razie gorąco polecam zakup, opierając się na własnym niedzieciatym guście i licznych pozytywnych opiniach rodziców.